‘Zelfs als de relatie veel pijn doet, kan die pijn vertrouwd voelen’; wat er nodig is om aan je relatie te gaan werken.

Onlangs liet EFT Nederland onderzoek doen naar drijfveren en twijfels van echtparen om in therapie te gaan. Er werd aan 10 stellen die hulp hadden gezocht gevraagd hoe ze daartoe waren gekomen en wat ze eerder had tegengehouden. De drempel bleek hoog om hulp te zoeken. Eerder bleek al uit onderzoek dat stellen te lang wachten met het starten van therapie en dat dit samen met onvoldoende motivatie de belangrijkste reden voor het niet lukken van relatietherapie is. Ditmaal viel het de onderzoeker op dat mensen ondanks dat ze leden onder hun relatie, nog niet de drempel bereikt hadden om hulp te zoeken. De situatie laten zoals die was leek veiliger te voelen dan te gaan voor verandering. De comfortzone van weten wat je hebt blijkt sterk te zijn. Verandering brengt spanning met zich mee, omdat we niet weten wat die verandering brengt. Dat kan een remmende werking hebben op het in beweging komen. Net als op andere gebieden in ons leven, kan ons dit in onze relatie in de weg zitten. We kiezen niet voor beweging, maar voor status quo. Pas als de pijn te groot wordt, durven we stappen te zetten (dan kunnen we bijna niet anders meer). In het geval van een relatie kan het dan echter te laat zijn. Om in beweging te komen, is het nodig om urgentie te voelen, echter helpt het ook wanneer je weet waar je naartoe beweegt. Het blijkt mensen vertrouwen te geven dat een methode als EFT houvast geeft en het helpt wanneer ze van andere stellen horen dat therapie hen geholpen heeft. EFT Nederland concludeert dat er een missie ligt voor ons als relatietherapeuten om EFT normaler te maken en te laten zien wat het oplevert. En daarbij is dus vooral van belang; kom op tijd, dan kan er veel (en kan het sneller!). 

https://www.eft.nl/nieuws/drijfveren-om-hulp-te-zoeken-voor-je-relatie

Het ga je goed of tot ziens?

Nu de praktijk alweer 7 jaar in bedrijf is, komen er regelmatig vragen van cliënten die eerder een traject hebben doorlopen. Dat herinnert me aan mijn eerste jaren als hulpverlener, toen ik ervan overtuigd was dat mijn hulp op een dag niet meer nodig zou moeten zijn. Het was een idealistische gedachte; we kunnen dit als samenleving met elkaar, we accepteren iedereen zoals hij of zij is en we ondersteunen elkaar waar nodig. In zo’n maatschappij zou je in mijn ogen geen hulpverlener meer nodig hebben. Door de jaren heen merkte ik dat dit een illusie was. Er zullen altijd mensen zijn die vastlopen op bepaalde gebieden en daar te weinig gehoor voor vinden in hun omgeving. Dat kan zijn omdat hun problemen te fors zijn, omdat hun netwerk klein is, omdat hun netwerk overbelast is, omdat ze niet geleerd hebben dat zij bij hun naasten terecht kunnen of daar slechte ervaringen mee hebben. Wat er ook aan de hand is, ze hebben recht op een luisterend oor, op iemand die moeilijke processen met ze aan wil gaan en op iemand die dat blijft doen tot het beter gaat of tot er iemand gevonden is die daar beter bij kan helpen. 

Dat betekent dat ik cliënten inmiddels graag terugzie. De ervaring leert namelijk dat ze veel gehad hebben aan een eerste traject, waardoor ze op een bepaald gebied van hun leven stappen hebben kunnen zetten (een betere relatie, van een burn out hersteld, een prettigere gezinsdynamiek). Doordat ze er veel aan gehad hebben, komen ze namelijk terug. Dan is er iets anders in het leven waar het schuurt (ouderschap, richting zoeken in werk, zorgen om kinderen). Ze hebben al de ervaring dat het helpt om hulp te zoeken en om dat hier te ontvangen. Een groot voordeel is daarnaast, dat we elkaar al goed kennen. We kunnen dus sneller aan de slag en deze trajecten duren dan ook vaak kort. Een bijkomend voordeel voor mij is dat ik de eer heb om mensen te zien groeien en ontwikkelen gedurende hun leven en op die manier dicht bij mooie en moeilijke momenten mag staan. Dat helpt mij weer om mijn werk te waarderen en met liefde te blijven doen. 

Heb ik wel recht op mijn gevoel?

De afgelopen jaren waren, vooral door Corona, roerig en onvoorspelbaar. Eerder schreef ik al over wat dit kan doen met je eigen stabiliteit, je relatie en je visie op de toekomst. Net toen het leek alsof de tijd was aangebroken op op te gaan bouwen en toekomstgericht aan de slag te gaan, werden de nieuwsberichten wederom somber. Het nieuws over de oorlog in de Oekraïne valt velen zwaar.

Huisartsen en hulplijnen worden overspoeld met vragen en verhalen over toenemende angst, opgerakelde trauma's, slapeloosheid en somberheid. Dit kan betrekking hebben op een situatie uit het verleden waar herinneringen aan opleven, angst en zorgen over de eigen toekomst of die van familie of zelfs de wereld. Vaker nog valt het veel minder goed te duiden waarom je je misschien onrustig, angstig of somber voelt door de oorlogsberichten en - beelden die nu aan de orde van de dag zijn. En ook daar zit voor veel mensen een ingewikkeld vraagstuk. Zelfs als het je nachten uit je slaap houdt kan namelijk de gedachte overheersen dat jij helemaal geen recht heb op jouw beleving en jouw gevoel hierover. Want jij bent daar niet, jij bent veilig in het hier en nu en hebt het goed.

En hoe logisch deze gedachten misschien ook zijn, ze helpen niet. Door het niet erkennen, uitspreken of toelaten van wat je voelt en beleefd kunnen de klachten verergeren. Gevoel is niet iets waar je recht op hoeft te hebben, niet iets wat wel of niet mag of gepast is. Want gevoelens en jouw beleving zijn er gewoon, hoe je het ook wendt of keert. Het is altijd wat het is en het is goed. En je bent niet de enige, maar dat weet je niet als je er niet over spreekt of je beleving minimaal erkent voor jezelf.

Deze erkenning of het uitspreken van hoe het met je gaat kan al wat lucht en perspectief geven. Daarnaast is het van belang om jezelf serieus te nemen. Je kan om te beginnen goed voor jezelf zorgen. En vast dag- en nachtritme, beweging, gezonde voeding. Sporten of mindfulness kunnen ook zeker helpen. Doe wat goed is voor jou en als je daar zelf niet uitkomt of het niet voldoende helpt: spreek je uit. Zoek hulp. In je eentje blijven tobben helpt niet. Ga inderdaad naar de huisarts, een vertrouwenspersoon en hulplijn.  De situatie kunnen we helaas niet veranderen, hoe we daarmee omgaan en elkaar daarin ondersteunen kan wél!

Ook ziek van kanker?

Op 4 februari is het wereldkankerdag. Een moment om stil te staan bij een ieder die op wat voor manier dan ook met kanker te maken heeft of heeft gehad. En helaas zijn we dat allemaal. Alhoewel er steeds nieuwe ontdekkingen worden gedaan, betere behandelingen komen en nieuwe inzichten, is het nog steeds een ziekte die heel veel mensen treft en die veel leed veroorzaakt.

Kanker kan op vele manieren je leven in de war gooien. Doordat je zelf ziek wordt, door lichamelijke ongemakken, pijn, door de angst om dood te gaan. Doordat het iemand in je omgeving treft en je het gevoel hebt te weinig te kunnen doen, je bang bent om de ander te verliezen, de pijn van de ander moeilijk aan te zien is. Doordat je na je behandeling weer verder kan en moet met je leven, het niet meer aan je te zien is, je het zelf nog in elke vezel van je lijf voelt, wanneer de buitenwereld weer verwachtingen van je heeft. Doordat je naaste is overleden en je verder moet leven met een eeuwig gemis.

Om die reden is er deze speciale dag. Om stil te staan bij al deze mensen, bij onszelf en onze naasten. En om een ieder de hulp te gunnen die nodig is, in welke vorm dan ook. 

Hoeveel is goede hulp je waard?

Het gebeurt dat mensen de hulp die ze zoeken niet vergoed krijgen. Vaak kiezen ze er toch voor om aan de slag te gaan. Wanneer je op het punt staat om iets in je leven meer aandacht te geven, om iets aan te pakken, of juist iets te overdenken, iets nog een kans te geven of juist iets af te sluiten, dan voel je dat je dat moment moet aangrijpen. Uitstel of afhaken voelt dan niet goed. Je wilt er verder mee. Dat is een goede motivatie om langs te komen voor gesprekken en het helpt je door te zetten op het moment dat het moeilijk is.

Als je op het punt staat om hulp te zoeken in de komende periode, kijk dan eens goed naar je zorgpolis. Verschillende verzekeraars gaan verschillend om met het vergoeden van psychosociale hulp. Wanneer je een aanvullende verzekering hebt, is er een goede kans dat je een groot deel vergoed kunt krijgen. Hoeveel en voor hoe vaak verschilt. Het kan verstandig zijn om hier voor het nieuwe jaar naar te kijken en er wellicht wijzigingen in aan te brengen. Het voordeel is dat wat je vergoed krijgt vanuit de aanvullende verzekering, niet van je eigen risico afgaat. Bovendien is het wisselen van zorgverzekering tegenwoordig heel eenvoudig. De moeite waard om je even in te verdiepen!

Kijk ook welke verzekeraar psychosociale hulp vergoed.