Waarom bleef je niet voor mij?
Kinderen die een ouder verliezen aan zelfdoding maken vaak een eenzaam proces door. In de prachtige documentaire ‘Waarom bleef je niet voor mij?’ laat Milou Gevers zien dat dit niet zo hoeft te zijn.
Deze prachtige documentaire is alweer van 2020, dus ik heb er vast eens eerder over geschreven. Nu kwam deze weer op mijn pad, raakte me en is het delen waard. Milou Gevers brengt kinderen in beeld van wie een ouder zichzelf heeft gedood. Milou heeft dit in haar jeugd zelf meegemaakt, wat duidelijk te zien is aan de stop motion filmpjes die tussendoor worden getoond; een verdrietig meisje dat het rouwlandschap doorloopt.
Het meisje denkt de enige te zijn die zoiets overkomt. Dit maakt het een eenzaam proces en is de drijfveer voor het maken van de documentaire; dat kinderen zich er niet eenzaam in hoeven te voelen. Ze was verbaasd dat er zoveel reacties kwamen op haar oproep om hieraan mee te doen. Blijkbaar zijn er veel kinderen die zich er eenzaam in voelen en die het fijn vinden om er in gehoord te worden.
We zien de kinderen vertellen over hoe het voor hen was. We volgen daarmee het meisje in de stop motion filmpjes die langs de landschappen van de rouw loopt. In het Boze bos horen we kinderen vertellen of ze boos zijn op hun ouder, die hen in de steek heeft gelaten. De kinderen vertellen hier openhartig over. Hier lijkt voelbaar dat de documentairemaakster die de interviews met de kinderen doet, hetzelfde heeft meegemaakt. Zij kent het gevoel, tegen haar kun je eerlijk zijn over al je gevoelens. Ze schroomt ook niet om er vragen over te stellen die een ander zou weglaten.
Vervolgens komen we langs de Waterval van tranen (verdriet), de Grote zorgen bergen (angsten), het Spiegelmeer (wat doet het met je), het Nest van herinneringen en het Onbekende terrein (je angsten overwinnen). De focus ligt op de kinderen, we zien enkel een ouder in beeld wanneer het niet anders kan (vooral als er troost nodig is). Hiermee worden de kinderen serieus genomen, het gaat om hun verhaal en hun beleving. Ze kunnen open praten over iets waar ze zelden zoveel ruimte voor zullen krijgen, al was het maar vanwege het ongemak van de omgeving.
De kracht van de documentaire ligt er voor mij in dat het om een intens verdrietig en zwaar onderwerp gaat, dat op een heel gewone manier aandacht krijgt zonder dat dat afdoet aan de ernst ervan. Voor iedereen die de herkenning goed kan gebruiken of om meer begrip te krijgen. In 25 minuten tijd heb je een prachtig inkijkje gekregen.
https://www.npodoc.nl/documentaires/2020/10/waarom-bleef-je-niet-voor-mij.html
Zoek verbinding in de eenzaamheid
Eenzaamheid neemt toe, vooral onder jongeren. Jij kan het verschil maken door te zoeken naar verbinding. En dat hoeft echt niet moeilijk te zijn.
Wat onmogelijk leek is toch mogelijk. Na bijna een jaar van anders en het nieuwe normaal lijkt hier en daar gelatenheid en misschien zelfs gewenning te ontstaan. Wat de ene week nog mag, is de volgende week niet toegestaan. En de week daarna toch weer wel maar dan anders. Veranderingen en onvoorspelbaarheid zijn de basis van waaruit we nu al zo lang leven. Voor veel volwassenen valt dit al niet mee. Voor veel jongeren is het bijna niet meer te doen. Niet naar school, niet meer afspreken met vrienden, elkaar niet meer ontmoeten op de vanzelfsprekende plekken zoals de sportclub. Verveling is aan de orde van de dag. En alsof dat niet erg genoeg is neemt eenzaamheid en depressie hand over hand toe bij middelbare scholieren en studenten. De ontwikkelingsfase van deze jongeren vraagt om grenzen opzoeken en de wereld verkennen. De realiteit is dat zij thuis zitten en weinig tot geen contact hebben met leeftijdsgenoten. Zorgelijk. De groep jongeren die professionele hulp zoekt neemt toe. En wat goed dat dat gebeurt. Op eigen initiatief of op aangeven van de omgeving. Het is juist die omgeving die voor deze doelgroep een belangrijke rol kan spelen. Want al lijkt die nukkige puber of die in zichzelf gekeerde student niet op jou te zitten wachten. Ga toch dat gesprek eens aan, vraag hoe het gaat, wandel samen eens een blokje om. Verzin desnoods dat je zelf de boodschappen anders niet kan dragen. Vraag je af waar je de verbinding kan maken. Samen koken, muziek luisteren of een film kijken? Neem het eventuele gemopper of de zwijgzaamheid op de koop toe. Je zou het misschien niet zeggen, maar het kan echt het verschil maken.