Vrouwen en autisme

Een herkenbaar artikel in het NRC onlangs, over vrouwen met autisme. Herkenbaar vanwege de onherkenbaarheid. Waar we er vroeger vanuit gingen dat er bij vrouwen veel minder vaak sprake was van autisme dan bij mannen, gaan we er inmiddels meer vanuit dat we het bij vrouwen minder goed herkennen. Vrouwen lijken van nature meer geneigd om zich aan te passen aan hun omgeving, waardoor ze zichzelf heel goed aanleren wat gewenst en ongewenst gedrag is in de omgang met anderen. Wat we aan de buitenkant zien is passend gedrag, waarbij we ervan uitgaan dat dit spontaan verloopt. Onderliggend blijkt dan dat ditzelfde gedrag deze vrouwen heel veel energie kost, omdat ze het bewust vertonen. Het is geen automatisme, het is een knop die aangaat om sociaal te kunnen functioneren. Denk aan een eigenschap die je wel beheerst, maar die nooit echt vanzelf gaat en je altijd veel energie kost. En dat je die dag in, dag uit moet uitvoeren. Waarbij er ook nog eens geen begrip is vanuit je omgeving voor de moeite die het je kost, omdat men denkt dat je het gewoon beheerst. Waar het zich dan uiteindelijk in uit, is een burn-out, overspannen raken, niet begrijpen wat er aan de hand is. En inderdaad, zoals in het artikel wordt genoemd, laten we vrouwen die ASS bij zichzelf vermoeden heel serieus nemen. Alleen zij voelen van binnen de verwarring, de vermoeidheid en het niet begrijpen van de wereld om zich heen die wij ons niet kunnen voorstellen.

ADHD of ASS?

Opvallend vaak blijken mensen die langskomen voor gesprekken een diagnose ADHD of ASS (autisme spectrum stoornis) te hebben of zich te herkennen in kenmerken hiervan. Het zijn mensen die zich in eerste instantie goed staande weten te houden in het leven. Dit kost hen echter wel duidelijk meer energie dan dat het andere mensen kost. Onderliggend merken ze dit door vermoeidheid, emotionele problemen, gezondheidsklachten, een slecht zelfbeeld, relatieproblemen of bijvoorbeeld onzekerheid. Alhoewel ADHD en ASS inmiddels meer en meer erkend worden als een daadwerkelijk probleem, is het toch opvallend hoe weinig ondersteuning er voor mensen is. De verwachting lijkt toch te zijn dat een ieder op dezelfde manier meekomt in de maatschappij. Wanneer dit niet lukt, lijk je ontzettend hard je best te moeten doen om toch mee te komen. En op dat moment kunnen zich allerlei klachten gaan voordoen die niet meteen gelinkt worden aan een onderliggende ADHD of ASS. Het zou deze mensen helpen als ze meer kunnen zijn wie ze zijn, als we als samenleving accepteren dat een ieder anders is en als we hier ook daadwerkelijk naar zouden handelen. Met of zonder diagnose moet je kunnen zijn wie je bent.