Grutsk

Vele felicitaties ontving ik na mijn vorige blog, die ging over mijn behaalde erkenning als systeemtherapeut en de lange weg die daaraan vooraf ging. Een daarvan raakte mij speciaal, van een jeugdvriendin. Het was de reactie in het Fries, van @ jannyvanderveen.; oanhalde as storein! (aanhouden als motregen; doorzetten). Het blijft mij verwonderen dat een moedertaal zo in je lijf gaat zitten. Inmiddels woon ik al 25 jaar in Leiden (en Leiderdorp) en voel me net zoveel Leidenaar als Fries, maar de Friese taal blijft mijn hart raken. Je moedertaal is de taal die je verwerft in plaats van aanleert (zoals je vreemde talen leert op school). En dat verwerven zorgt er dus voor dat het in je systeem gaat zitten, in plaats van in je brein waar aangeleerde zaken zijn opgeslagen. Wanneer mensen gaan dementeren, verliezen ze de aangeleerde taal en blijft de verworven taal over.

In mijn praktijk werkt mijn Friese achtergrond met mijn Friese naam als een duidelijk uithangbord. Soms omdat mensen een positieve associatie hebben met ‘friezen’, die bekend staan als harde werkers en nuchtere mensen (waar ik mij inderdaad onder schaar) en soms omdat mensen zelf een familiaire connectie met Friesland hebben. Dan helpt het om ergens een overeenkomst, een verbinding te hebben. Het voelt vertrouwd op een bepaalde manier.

Ik heb om die reden wel eens overwogen om aan te prijzen dat ik Fries spreek en dat dus ook in mijn praktijk kan en wil doen. Zodat mensen hun memmetaal kunnen spreken wanneer het gaat om dingen die het hart raken. Bovendien spreek ik zelf maar weinig Fries, dus het zou voor mijzelf ook fijn zijn. Bij deze dus; spreek je Fries en zou je het fijn vinden om in je memmetaal in gesprek te gaan; wolkom, praat mar Frysk!